Przeczucia św. Pawła okazały się trafne - w Jerozolimie został uwięziony i tu istotnie czekały go więzy i utrapienia, o których mówił Efezjanom. Zachowywał jednak spokój, wiedząc doskonale, że nieustannie czuwa nad nim Bóg. Pamiętał z pewnością obietnicę Pana Jezusa dotyczącą zachowania się podczas prześladowań: Nie obmyślajcie naprzód swojej obrony, w owej bowiem godzinie będzie wam podane, co macie mówić. Paweł rzeczywiście doświadczył tego na sobie. Skąd przyszła mu ta myśl nagła, aby wskazać - jako powód swego uwięzienia - wiarę w zmartwychwstanie umarłych? Dla człowieka wierzącego nie ma wątpliwości: to jest właśnie namacalny dowód spełnienia Chrystusowej obietnicy.

   Wyznanie wiary w zmartwychwstanie nie było chwytem psychologicznym, mającym uratować mu życie - to była prawda, za którą gotów był oddać życie, ale widać nie nadeszła jeszcze jego godzina. Skonfliktowane stronnictwa nie były w stanie nawet jednogłośnie oskarżać go o cokolwiek. Wszystko to stało się nie bez Bożej ingerencji - Bóg sam przyznał w objawieniu mu udzielonym, że potrzeba aby i w Rzymie dawał tak odważnie świadectwo o Chrystusie, jak tu, w Jerozolimie.

   Poglądy można mieć różne, można je zmieniać lub się w nich utwierdzać, ich prawdziwość można potwierdzać rozmaitymi dowodami, argumentami, ale najwartościowsze są te, których gotowiśmy bronić nawet w obliczu największych zagrożeń, zwłaszcza pod groźbą śmierci.