Od dawna wydawało mi się, że Pan Bóg powołuje mnie do swojej służby. Potwierdzała mi to radość ze służenia przy ołtarzu, w dalszym etapie formacja oazowa i prowadzenie grupy rówieśników. Pojawiały się jednak wątpliwości co do osobistej godności mnie jako przyszłego sługi Bożego. Najwyraźniejsze z nich obudziły się gdzieś na trzecim roku formacji seminaryjnej: Zdajesz sobie sprawę, do czego dążysz? Kim chcesz zostać? Przecież to nie dla ciebie! Nie jesteś tego godzien... Wtedy z pomocą przyszedł św. Paweł, który w Pierwszym Liście do Koryntian (1,26 n) zanotował: Przeto przypatrzcie się, bracia, powołaniu waszemu! Niewielu tam mędrców według oceny ludzkiej, niewielu możnych, niewielu szlachetnie urodzonych. Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców, wybrał to, co niemocne, aby mocnych poniżyć; i to, co nie jest szlachetnie urodzone według świata i wzgardzone, i to, co nie jest, wyróżnił Bóg, by to co jest, unicestwić, tak by się żadne stworzenie nie chełpiło wobec Boga. To wystarczyło.

   Potem, w kapłaństwie, zdarzały się sytuacje żenujące, gdy kobieta w wieku mojej babci, klękając przy konfesjonale, zwraca się do mnie jako spowiednika: Ojcze, mam problem... Miałem wówczas ochotę - parafrazując słowa św. Jana - powiedzieć: To ja mógłbym przychodzić po radę do ciebie, a ty przychodzisz do mnie? Ona jednak nie szukała rady u młodego człowieka, ale u Chrystusa, w którego obecność w sakramencie pojednania głęboko wierzyła.

   Gdy dziś słyszymy od tego samego Chrystusa wy jesteście światłem świata, to rozumiemy, że nie chodzi o to, byśmy zachwycali innych swoją erudycją, ale o podtrzymywanie w sobie i głębsze rozpalanie tego światła, które już mamy od Boga. Zapalił je w nas wraz z świecą chrzcielną i ma prawo oczekiwać, że nie zachowamy go w sobie, czyli pod korcem ani nie stłumimy go, ale będziemy przekazywać je innym. Dotyczy to każdego ochrzczonego.