Skoro List św. Pawła do Koryntian zgodnie uznano na pismo natchnione, to truizmem byłoby pytać: Skąd on to miał? Skąd u niego ta mądrość? Wiadomo: z Bożego natchnienia. Jako mający praktykę starotestamentalną, a olśniony cudownie światłem Chrystusa, który wprowadził go w rozumienie Nowego Przymierza, wspaniale tłumaczy to w dziś przedstawionym fragmencie. Mogło się przecież wydawać, że on, faryzeusz, doskonale znał Pismo święte. I tak w rzeczywistości było. Moglibyśmy mu pozazdrościć umiejętności cytowania z pamięci całych passusów z Ksiąg świętych. Nie tylko bowiem przywoływał te teksty, ale potrafił je interpretować. Może i były to piękne treści, ale wyłącznie ludzkie... Sam to przyznaje w dzisiejszym czytaniu, mówiąc o swoich rodakach: Aż po dzień dzisiejszy, gdy czytają Mojżesza, zasłona spoczywa na ich sercach. Interpretowanie bowiem Słowa Bożego jest poszukiwaniem odpowiedzi na pytanie Co Autor miał na myśli? Tak więc tego Autora należy pytać. Dlatego w kolejnym zdaniu daje pouczenie: należy się zwrócić do Pana, aby opadła zasłona, aby przyszło zrozumienie. Samo przeczesywanie słów, choćby i świętych, natchnionych, będzie ukazywaniem wyłącznie ludzkiej kreatywności. Tymczasem chodzi o rozumienie Bożych intencji, które zawarte są pod - wydawać by się mogło - zimną i nieprzystępną warstwą nie zawsze rozumianego słowa. Co Bóg miał na myśli? Trzeba Go zapytać. Ponieważ zaś jest Duchem, pytać Go należy w pokornej modlitwie. Pismo św. nie jest wyłącznie dziełem literackim. Jest listem podyktowanym przez Miłość. Ta zaś ma swoje szyfry, których odczytanie możliwe jest jedynie w tym właśnie duchu.