Na pierwszy rzut oka sformułowanie to brzmi jak kpina z ludzi ubogich. Jednak św. Paweł nie odważyłby się przecież kpić z Chrystusa, który będąc bogatym dla nas stał się ubogim...

   Powszechnie znane są listy najbogatszych ludzi na świecie, ranking stu najbogatszych Polaków itd. Ciekawe, czy udałoby się stworzyć listę ludzi najbiedniejszych na świecie? To byłoby niezwykle trudne. Tych bowiem jest po prostu zdecydowanie więcej, a w związku z tym rozróżnienie stopnia już nie ubóstwa, ale nędzy pośród nich byłoby chyba niemożliwe. Oczywiście, że nikt nie życzyłby sobie takiego stanu. Raczej oczekujemy od życia, od Pana Boga, aby rosła nasza zamożność, by mnożył się dobrobyt narodu. Takie są zwykle oczekiwania. I pewnie nie jest to najgorsze - pod warunkiem, że rosnące bogactwo nie uwikła duszy, nie zaprzątnie myślenia na tyle, by zapomnieć o tym, co najważniejsze. Samo bogactwo nie stanowi niebezpieczeństwa, ale siła przywiązania do tego, co się posiada. Można opływać we wszystko, a nie być przywiązanym do niczego. Posiadanie majętności daje nawet okazję do dzielenia się z ubogimi. I to jest w porządku, tak właśnie należy czynić. Z kolei ślubowane ubóstwo zakonników czy zakonnic powodują, że ich nadzieje i oczekiwania są skierowane zupełnie gdzie indziej - ku Panu Bogu. Nie muszą się oni przejmować spadkiem akcji, wzrostem kursu dolara czy tym podobnymi. Mając uwagę swoją skupioną na Bogu, każdego dnia podnoszą na wyższy poziom bogactwo swego ducha, doskonaląc miłość ku Niemu, ufność w Nim pokładają i gdy przemawiają, zachwycają znajomością świata, o którym przeciętny człowiek ma zaledwie mgliste wyobrażenie. A przecież to jest prawdziwe bogactwo, którym właśnie dzięki ubóstwu, można ubogacać nawet milionerów.