Gdy wspomnimy, jak wielki wysiłek podjął Pan Bóg, stwarzając świat dla człowieka, to tym bardziej irytuje postawa owego upragnionego przez Pana stworzenia tuż po zaistnieniu. To prawda, że była ona efektem zbytniej, naiwnej i ostatecznie zgubnej ufności, jaką okazali pierwsi ludzie wobec nieznajomego, przemawiającego z wielkim przekonaniem stworzenia. Nie zmienia to jednak faktu, że zgubili siebie i nas.

   Jaka była taktyka owego niegodziwca? Najpierw wbił on klin pomiędzy Boga a Jego ukochane stworzenie. Zaraz potem podzielił ludzi między sobą doprowadzając do okrutnej zbrodni Kaina, dokonanej na swoim bracie. Sytuacja bardzo długo nie dawała się naprawić. Dopiero Chrystus Pan nie tylko nas odkupił, ale podał sposób naprawy myślenia: najpierw ukochać Boga - z całego serca, z całej duszy i ze wszystkich sił swoich, potem zaś bliźniego - jak siebie samego. Oto recepta na naprawę świata.

   Dzisiejsze czytania utrwalają niejako taki właśnie tok myślenia. Św. Paweł poucza Koryntian, aby nie przyjmowali na próżno łaski Bożej, by okazywali się sługami Boga przez wszystko. Czyli: na pierwszym miejscu poddanie się Najwyższemu i czynienie wszystkiego ze względu na Niego. Z tego zaś wynika postawa wobec bliźnich: cierpliwie znosić utrapienia, godzić się na wyszydzanie, nie buntować się przeciwko obrzucających oszczerstwami i kłamstwami. Pan Jezus zaś nazywa to wprost: Nie stawiajcie oporu złemu i w konkretach nakazuje nastawianie drugiego policzka, oddawanie drugiej szaty, usługiwanie innym nawet w podwójnej mierze. Tylko tak można wrócić do pierwotnego porządku. Stare Oko za oko i ząb za ząb mogą do tego jedynie doprowadzić, że wszyscy niebawem będziemy ślepi i bezzębni.