Nasz poprzedni metropolita, który przecież był wojskowym generałem, zapytał kiedyś podczas uroczystości odpustowych w pewnej parafii: Spośród których formacji  wojskowych, która jest najważniejsza? Różna padały odpowiedzi: artyleria, lotnictwo, piechota... Żadna z nich. Okazało się, że najważniejszy jest wywiad. I słusznie, bo aby wygrać bitwę, trzeba sporządzić jej plan. Ten zaś będzie tym lepszy, im lepsze będzie rozpoznanie sytuacji.

   Dziś Pan Jezus mówi, że światłem ciała jest oko. Słusznie. Przecież na podstawie obrazów przez nie zebranych budujemy sobie wyobrażenie rzeczywistości i na jego podstawie działamy. Tyle, że oko to ogląda, na co my sam je skierujemy. Ta myśl rodzi pytanie: Co oglądają moje oczy? Na co kieruję mój wzrok? W konsekwencji: jakie przechowuję w sercu obrazy? Czy są one światłem, czy ciemnością? A jeśli to ciemność, to jakże wielka jest ta ciemność. Jakże musi podcinać nadzieję! Jakiż smutek wlewa w duszę i jakiż lęk budzi przed światłem, do którego nie jest przyzwyczajona...