Jakie to dziwne: jedni mają marzenia, snują plany i podejmują konkretne działania, aby posiąść urząd, zdobyć mistrzostwo, sławę lub bogactwo, a innym spada to... wprost z nieba. Czyż Abram mógł marzyć o tym, by wyjść z ziemi rodzinne? Ależ oczywiście! By stać się bogatym - czemuż nie? By stać się protoplastą nowego narodu? - Z pewnością nie. A to z prostej przyczyny: żyjąc w małżeństwie przez wiele lat nie posiadał potomstwa i po ludzku nie miał na to szans. Tymczasem spoczęło na nim łaskawe wejrzenie Boga i nie tylko został ojcem, ale też ojcem narodu wybranego! Bez planów, oczekiwań i bez możliwości został znanym i sławnym.

   Jakże szczęśliwi są wszyscy, na których wejrzy w łaskawości swojej Bóg! Przecież wobec Niego jesteśmy prochem marnym, jesteśmy żebrakami - nic nie mamy swojego. Wszystko, czymkolwiek jesteśmy, co posiadamy, otrzymujemy z Bożej łaski. A On sam już najlepiej wie, kto jest w stanie dobrze Jego dary wykorzystać. Nie ma w tym żadnej ludzkiej zasługi, wszystko z łaski Jego. Ciekawe, że nikt w Jego planach nie jest pominięty - każdy otrzymuje tyle, by ciężar go nie przygniótł, a jednocześnie tyle, by nie rozleniwił się na tym świecie. Rolą Boga jest jednak rozdawnictwo łask i powołań. Szczęśliwy, kogo zechce On wykorzystać do realizacji swoich planów. Wiadomo przecież, że jeśli On powołuje, to jednocześnie towarzyszy, wspiera i pomaga. W każdym wypadku jest to bowiem Jego dzieło, w którego wypełnieniu człowiek jedynie pomaga. Nie ma więc lepszego sposobu na godne i satysfakcjonujące przeżycie przygody, której na imię życie.