Niejednokrotnie słyszymy to w sytuacjach kryzysowych: Tylko spokój może nas uratować. Bo to prawda. Gdy wiele spraw wokół się wali panika i chaos są najmniej potrzebne. Na czym jednak oprzeć wówczas nadzieję na rozwiązanie problemu? W wypadku ludzi wiary jest to w miarę proste: wystarczy zdać się na Boga. Nie oznacza to, oczywiście, przyzwolenia na zawieszenie naszych, czysto ludzkich wysiłków, ale gdy wiadomo, że jest Ktoś, kto trzyma rękę na pulsie - zdecydowanie łatwiej o spokój.

   Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii mówi o bardzo trudnej sytuacji egzystencjalnej, o zagrożeniu życia, o utracie zaufania do ludzi. Przecież to przed nimi każe mieć się na baczności, bo będą wtrącać do więzień, biczować i na śmierć skazywać. Wrogami staną się nawet najbliżsi w rodzinie... Co wówczas począć? Zachować spokój! Jak to? Przecież to niemożliwe. A jednak... Pamiętamy bł. ks. Jerzego Popiełuszkę, który notorycznie był szykanowany, pomawiany, ośmieszany, grożono mu śmiercią i faktycznie przeprowadzano na niego ataki. On zaś - trwając w Bożym pokoju - mawiał: „Najbardziej boję się zdrady Chrystusa za cenę paru srebrników jałowego spokoju." Trwał w wierności i bliskości Boga i nie obmyślał naprzód swej obrony - zgodnie z Chrystusową instrukcją. Życia nie ocalił, ale zyskał to wieczne. Pan Bóg zawsze nagradza tych, którzy bezgranicznie Jemu ufają.