Prorok Amos żył w ósmym wieku przed Chrystusem. Pochodził z Tekoa,judejskiego miasta, ale prorocką działalność rozwijał na terenie państwa północnego i to akurat w Betel - nieprawym, czy jak kto woli, schizmatyckim sanktuarium Izraela. Sam Bóg judzką Jerozolimę obrał sobie na zamieszkanie. Jednak po podziale królestwa na północne i południowe, Izraelici wymyślili sobie, że korzystanie ze świątyni jerozolimskiej uzależni ich od południowców i dlatego u siebie nie tylko odważyli się wybudować świątynię, ale też zatrudnili kapłanów oraz proroków. Z punktu widzenia Prawa był to kult absolutnie nielegalny. Ponadto zatrudnianie proroków w oczywisty sposób uzależniało ich od pracodawcy, czyli króla. Jakże mógłby taki prorok występować z krytyką władzy, która go karmi? Właśnie dlatego, wobec rozlicznych grzechów ludzi tego kraju i jego władców, posłał Bóg do Betel Amosa, którego sam wybrał i to (o, ironio!) spośród pasterzy i nacinających sykomory. Ten prorok nie bał się rzeczy nazywać po imieniu i odważnie wytykał błędy Izraelitom. Nic więc dziwnego, że Amazjasz, kapłan z Betel, czując zagrożenie, usiłował wypędzić Amosa ze „swojego" terytorium. Praktyczne podejście do życia  nakazywało tak balansować między prawem Bożym i świeckim, by nie utracić pracy. Amos zaś siebie w żadnych kalkulacjach nie uwzględniał, dbał wyłącznie o to, by to Bóg przez jego działania został wywyższony.