Historia zbawienia, dostępna nam na kartach Pisma świętego, utrwaliła pewien schemat, według którego spadające na naród wybrany doświadczenia okazywały się być karą za odstępstwa. Stąd powstało przekonanie - zobrazowane doskonale w dialogu mędrców z Hiobem - że jeśli ktoś cierpi, to z pewnością musiał zgrzeszyć przeciwko Panu Bogu. Nowy Testament zadaje kłam takiemu myśleniu stawiając nam przed oczy samego Syna Bożego, który przecież cierpiał jako Najniewinniejszy za grzechy całego świata.
   Zwróćmy uwagę, że dzisiejszy fragment Księgi Wyjścia, mówiący o cierpieniach dotykających naród wybrany w Egipcie, nie wskazuje na niewierność Hebrajczyków, jako na źródło ich udręki. Za całe wyjaśnienie zaistniałej sytuacji ma wystarczyć wzmianka o nowym królu, który nie znał Józefa, za to dostrzegł perspektywę zagrożenia w jego narodzie, zbyt szybko się rozrastającym. Można więc powiedzieć, że członkowie narodu wybranego znaleźli się w tarapatach bez własnej winy. To przecież nic dziwnego. Ileż razy obserwowaliśmy tak zwane niewinne cierpienie dzieci dotkniętych chorobą, nagłą plajtę niezwykle prawych ludzi, straszny w skutkach wypadek, który dotknął przypadkowego przechodnia... Nie trzeba być winnym, aby cierpieć. Łatwiej jednak takie cierpienie znosić mając świadomość, że cokolwiek by się nie działo, Pan Bóg czuwa nad nami. Niekiedy doświadczenie to może przeciągać się na lata (w wypadku Hebrajczyków blisko cztery wieki!), ale jeśli jest to dopust Boży, to jest w nim ukryty jakiś sens, którego nie znamy, a który objawiony nam zostanie - być może? - dopiero na Sądzie Ostatecznym. Jednak zawsze łatwiej jest tym, którzy w takich razach nie tracą ufności w Bogu, bo na pewno nie czują się osamotnieni.