Historia Mojżesza jest po pierwsze ciekawa, po drugie zaś odzwierciedlająca również nasze, osobiste historie, a w związku z tym jest w stanie i nas czegoś nauczyć. Przede wszystkim zaś odczytywania znaków Bożych, odpowiadania na Boże propozycje w pełni zaufania.

   Dzisiejszy fragment Księgi Wyjścia ukazuje nam Mojżesza prawie pogodzonego z wolą Pana. Próbuje jeszcze ostatniej wymówki: nie znam Twojego imienia. Ta znajomość jest przecież konieczna, by porwać i pobudzić do ufności tak wielki naród. Spodziewał się zapewne, że jest to warunek nie do spełnienia. Dotąd bowiem Pan Bóg przedstawiał się jako Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba. Takie określenie miało wskazywać na Jego niezmienność i ciągłą życzliwość w stosunku do wybranego narodu. Tymczasem dochodzi do czegoś nieprawdopodobnego: Pan Bóg objawia soje imię! JAHWE - Jestem!, który jestem. Niezwykle głęboką wymowę posiada to imię. Wieki upływają, świat się zmienia, odchodzą ludzie, zmieniają się ustroje i systemy, a Pan Bóg trwa niezmienny. Po co bowiem byłoby zmieniać cokolwiek w Tym, który jest samą doskonałością? Co można byłoby Mu dodać? A skoro jest niezmienny, skoro niczego nie musi zmieniać w sobie, nie ma też potrzeby zmieniać swoich deklaracji w odniesieniu do narodu, któremu obiecał posiadanie ziemi miodem i mlekiem płynącej. To imię więc jest podstawą nadziei dla wszystkich ludzi wszystkich pokoleń. Nie tylko Mojżesza.