Do tego, aby być jak dzieci zachęca nas sam Pan Jezus. A chodzi - wiadomo - o kwestię prostoty i zaufania do rodziców. I dziecko zwykle takim zaufaniem dysponuje. Jedynie czasem wystawia na próbę cierpliwość rodzicielską nieustannymi pytaniami: A dokąd idziemy? A kiedy będziemy? A daleko jeszcze? A długo będziemy jeszcze szli? itd.

   Takie dzieci po trochu przypominają Hebrajczycy, którzy co dopiero uwolnieni, zaspokojeni w długo palących pragnieniach, są wreszcie na wolności. W końcu oddychają swobodą, mogą robić co chcą i iść dokąd chcą... No, może jednak nie całkiem. To Pan Bóg na bieżąco informuje ich o swoich planach, które dla własnego dobra mają realizować. Ci jednak rzeczywiście zaczynają przypominać dzieci, ale te zepsute, te rozkapryszone. Chwilowa niedogodność, narastające poczucie zagrożenia już zdołało im odebrać zdrowy rozsądek wynikający z co dopiero doświadczanych znaków od Boga. Mało to było plag, które oszczędziły ich - naród wybrany, a przysporzyły cierpień Egipcjanom? Czy zapomnieli o tym? Czy w głupocie swojej utracili już wiarę w Tego, który nieustannie nad nimi czuwa? Tumany kurzu wzbijane w niebo kopytami koni i stopami egipskich żołnierzy mogły ich zaniepokoić, ale nie powinny odbierać rozsądku i przyczyniać się do rozjaśniania ponurych obrazów z przeszłości (lepiej nam było w Egipcie...). Skoro tam było dobrze, to dlaczego latami łzy wylewali wznosząc błagalnie ręce ku niebu?

   Pamięć powinna zatrudniać najlepszych strażników, bo od porządku panującego w jej magazynach zależą decyzje podejmowane dziś, owocujące skutkami na przyszłość. Dzieciom można wybaczać błędne poruszenia i chybione marzenia. One wszak nie bardzo mają co wspominać. Gdy jednak dorośli retuszują przeszłość, gotują sobie zgubę na przyszłość. Gdyby nawet zapomnieć o wszystkim, zagubić datę urodzenia czy nawet własne imię, nie wolno nigdy zapomnieć, że jest Bóg, że jest wierny i czuwa, opiekuje się nami i prowadzi ku szczęściu.