Zżymamy się na Hebrajczyków, którzy nie potrafili docenić tego, co zrobił dla nich Bóg. Przecież wysłuchał ich, przysłał Mojżesza, dowiódł swojej potęgi licznymi plagami, ostatecznie wyprowadził ich z kraju niewoli, przeprowadził suchą nogą przez Morze Czerwone i wiódł w stronę ziemi obiecanej przodkom. Dlaczego szemrali przeciwko Niemu oraz Mojżeszowi i Aaronowi? Cóż za niewdzięczność...

   Trudno jednak powiedzieć, jak byśmy się sami zachowali. Zwróćmy uwagę, że w piątkowym czytaniu Pan Bóg zalecił swojemu ludowi zmianę miary czasu: odtąd miesiącem inaugurującym rok ma być właśnie miesiąc wyjścia z niewoli egipskiej. Nastąpiło ono w dziesiątym  dniu tego miesiąca. Ludzie byli zaskoczeni tempem wydarzeń, które dokonywały się, prowadząc do uwolnienia. Pełen emocji pośpiech nie pozwolił na dobre przygotowanie się do podróży. Nie zabrali ze sobą wystarczających zapasów na drogę. (Zresztą, nie spodziewali się, że będzie to tak długa podróż.) Skoro nie mieli jedzenia, to i tak wykazali się wielką cierpliwością. Dzisiejsze czytanie informuje nas bowiem, że szemranie na pustyni zaczęło się piętnastego dnia drugiego miesiąca. Upłynął więc ponad miesiąc! Jak na ludzi wyrwanych niemalże ze snu i dlatego nieprzygotowanych na długą podróż, i tak wykazali się wielką cierpliwością...

   Mamy jednak prawo czynić im wyrzuty. Przecież Pan Bóg wiedział, jak to będzie wyglądało. Czuwał nad nimi. Niewątpliwie manna była w gotowości już wcześniej. Czekał na jakieś wołanie o ratunek, na jakąś prośbę, ale doczekał się szemrania i narzekań... Ostatecznie i tak otrzymali to, co było im potrzebne, ale czy nie lepiej było poprosić?