Mojżesz wziął namiot i rozbił go za obozem, i nazwał go Namiotem Spotkania. A ktokolwiek chciał się zwrócić do Pana, szedł do Namiotu Spotkania, który był poza obozem. Zdawać by się mogło, że nie ma w tym opisie nic nadzwyczajnego. Autor natchniony przedstawia Mojżesza, który miał akurat kaprys rozbicia namiotu pełniącego rolę przenośnej świątyni dla Izraelitów, poza obozem, a następnie chodził tam na modlitwę. Jednak w zasadzie winno to nieco niepokoić - przecież świątynię należałoby postawić akurat w środku obozu, po pierwsze po to, aby w naturalny sposób zapewnić jej ochronę przed jakimkolwiek świętokradztwem, po wtóre zaś, aby z każdej strony obozowiska było jednakowo daleko do tego miejsca kultu. A jednak ulokowano namiot poza obozem. I nie był to jedynie Mojżeszowy kaprys. Jeśli bowiem miało to być miejsce spotkania z Bogiem, musiało stanąć w pewnym oddaleniu od obozowego gwaru, rozmów, plotek, kuchennych zapachów itd. Wiemy jak dalece wszelkie bodźce zewnętrzne nas rozpraszają, usiłują przykuć naszą uwagę - nawet w kościele. (Stąd z pewnością niedobrze jest, gdy ktokolwiek przychodzi do świątyni zbytnio wyperfumowany albo... roznegliżowany.) Świątynia ma być miejscem spotkania z Panem Bogiem, a ten - wiadomo - przemawia w ciszy. Stąd bardzo korzystna jest lokalizacja kościoła na obrzeżach wiosek czy miast. Tam przynajmniej ów warunek spokoju i ciszy jest zapewniony, a o to przecież najbardziej chodzi. I jeszcze jedna rzecz: wspomniany przybytek nazwany został przez Mojżesza Namiotem Spotkania. To jest podstawowa funkcja kościoła: doprowadzić do spotkania z Bogiem. Wszystko, co temu celowi służy jest godne pochwały, co zaś stanowi przeszkodę w realizacji tego celu winno być wyeliminowane. Dlatego też każdy z nas winien dobrać sobie czas nawiedzin świątyni oraz miejsce, w którym najlepiej czuje owo sam na Sam z Panem. To też jest ważne.