Piękne, bardzo plastyczne i malownicze są przypowieści naszego Pana. Owszem, bardziej czytelne były one przed dwoma tysiącami lat, ale i dziś, gdy zagłębimy się w ówczesne zwyczaje, jesteśmy w stanie uchwycić myśl Zbawiciela.

   To jasne, że wspomniane panny to druchny, które zobowiązane były czekać na oblubieńca. Zrozumiałe jest i to, że trudno było w tamtych czasach określić dokładnie chwilę jego przybycia. Zresztą nawet dziś, gdy zegarki niemal wszyscy noszą na ręku, pozostałe zaś czasomierze wbudowane są w przeróżne urządzenia jak telefony, radia, telewizory, mikrofalówki, a nawet lodówki i pralki. Dokładnie rozliczamy kolejarzy i innych przewoźników z docierania na miejsce, a przecież zdarzają się opóźnienia. Gdy ktoś sklep za późno otworzy lub za szybko zamknie - również mamy pretensje. A w tamtych czasach? Wszystko przecież mogło się zdarzyć. Opóźnienia, zwłaszcza w podróży, były czymś naturalnym i prawdopodobnie spodziewanym. Wystarczyła choćby jakaś nagła zmiana pogody. Panny czuwające musiały to brać pod uwagę. Dlatego właśnie powinny czuwać.

   I my czuwać powinniśmy. Jesteśmy jako te panny. I nie wystarczy jedynie gotowość i dobre chęci. Trzeba też przewidywać. Śmierć nie przychodzi według rozkładu jazdy - nie sposób jej rozliczać z nietermimowego przybycia. Cóż z tego, jeśli ktoś przygotowany był, skoro teraz nie jest? Tu najcenniejsza jest wierność i wytrwałość. Jeśli o tym zapomnimy, to usłyszeć możemy również: Nie znam was. Tak więc - czuwajmy!