A szkoda - bo kiedyś było. Kiedy? Na pewno w czasach Pana Jezusa i w co najmniej piętnastu kolejnych wiekach. W tych czasach nie było ludzi niewierzących, a jeśli już, to mogli stanowić ułamek procenta całej populacji. Owszem, różnili się w zakresie sposobu pojmowania Boga i oddawanej Mu czci, ale przekonanie o tym, że istnieje Siła Wyższa, której winniśmy posłuszeństwo, było oczywistością. Zmiana w tym zakresie zaczęła się dokonywać pod wpływem rewolucji naukowej, datowanej na czasy od Kopernika do Newtona. Ich odkrycia opisywały świat modelami matematycznymi. To, że człowiek zaczął coraz lepiej rozumieć mechanizmy rządzące materią, stopniowo wpędzało go w pychę. To z kolei na plan dalszy odsuwało Boga. Tymczasem już św. Jakub poucza nas o zaszczepionym w nas słowie, które ma moc zbawić dusze. Są jednak dwa warunki: należy je przyjmować w duchu łagodności oraz słowo to wprowadzać w czyn. Do jednego i drugiego potrzebna jest pokora. Uzyskanie nawet licznych odpowiedzi na pytanie jak?, nie daje jeszcze pełnego obrazu działania świata, bo pozostawia nas wciąż z pytaniem dlaczego? Na to nauki przyrodnicze nie są w stanie odpowiedzieć. Teoretycznie - w miarę rozwoju nauki człowiek powinien nabierać pokory, bo coraz węższa specjalizacja uświadamia mu jak wiele nie wie z innych dziedzin. To jednak też nie jest oczywiste. Następuje zawłaszczanie zdobyczy ludzkości dla siebie i wołanie, że Bóg przestał być potrzebny... Tymczasem najmniejszy kataklizm uświadamia nam naszą kruchość wobec Potęgi Najwyższego. Czy to wystarczy?