Dla lepszego efektu można by przymknąć powieki, a gdy już światło dzienne przyćmi się na tyle, by zatrzeć realne kształty rzeczy, odmalować wyobraźnią opisywane w dzisiejszej Ewangelii obrazy. Oto Pan Jezus głosi, naucza, uzdrawia i wyzwala od złych duchów. Tłumy stoją wokół Niego jak zahipnotyzowane i czują, że jest Ktoś, z kim można się czuć bezpiecznie. On jednak zapewnia nie tylko doraźne bezpieczeństwo, ale uwagę słuchaczy kieruje ku przyszłości bardzo odległej, bo wykraczającej poza czas - mówi o szczęściu wiecznym, nigdy nie gasnącym i tak pięknym, że wprost niewyobrażalnym.

   Nic dziwnego, że gdy tylko na chwilę odsunął się od nich, tłumy szukały Go i znalazły. Chcieli Go zatrzymać, „żeby nie odchodził od nich". To i samego Chrystusa podnieść mogło na duchu: są jednak ludzie, którzy chcą Mnie szukać i być ze Mną... Wiadomo jednak było, że ich pragnienie nie mogło zostać zrealizowane i to nie tylko dlatego, że On sam musiał również innym głosić dobrą nowinę. Cel bowiem został osiągnięty - głód Boga wywołano, a teraz oni sami muszą już szukać sposobów jednoczenia się z Nim.

   Och, gdyby tak można było znaleźć środek na wywołanie głodu Boga w sercach ludzi współczesnych. Stacje tego świata tak prędko mijają za oknem życia, że niektórzy są święcie przekonani iż tak będzie zawsze. Ale to tylko podróż. Nie można podróżować bez celu. To się nie opłaca, no i czasu szkoda. Tempo nie jest tu istotne, a właściwy kierunek i odpowiedni Przewodnik. Szukajmy Go, bo On pozwala się znaleźć.