Większość naszych Parafian mieszka we własnym domu, który trzeba utrzymać, od czasu do czasu remontować czy adaptować do nowych potrzeb. Stąd wiemy, ile to kosztuje wysiłku, pieniędzy i czasu. A to zaledwie troska o utrzymanie czegoś, co się już posiada. Podobnie jest i z naszą świątynią. Aż trudno sobie wyobrazić jak trudnym zadaniem byłaby konieczność wzniesienia dziś nowego domu Bożego. A przed taką właśnie koniecznością stanęli członkowie Świętej Reszty - wygnańcy powracający po latach na rodzinną ziemię. Świątynia, podobnie jak i cała Jerozolima, została zburzona i przez lata nikt nie podniósł jej z ruin. To chyba coś jeszcze trudniejszego niż wznoszenie nowego gmachu, bo należało najpierw oczyścić plac budowy z rumowiska.

   Wczorajsze czytanie uświadomiło nam jakie były realia: każdy z powracających chciał najpierw sklecić dach nad głową dla swojej rodziny - trzeba było przecież gdzieś zamieszkać. Odbudowa domu Bożego majaczyła w dalszej perspektywie... Przecież we wznoszonych domach nie będzie bezpiecznie, jeśli odbudowanego miasta nie otoczy się nowymi murami. To również była konieczność. (Przy okazji zdołali się oni skłócić na zawsze z Samarytanami, ofiarującymi swą pomoc w tym dziele...) Dom zaś Boży nadal czekał. Próby poderwania ludzi do tego wysiłku były jakieś jałowe... Prace leniwie szły do przodu. Boża zachęta stała się więc konieczna. Nabierz ducha... - to łatwiej powiedzieć niż wykonać, ale dobra argumentacja jest w stanie wykrzesać siły z każdego. Jaki to argument? Przedstawił go Aggeusz w imieniu Boga: Pracujcie, bo Ja jestem z wami, mówi Pan Zastępów. Zgodnie z przymierzem, które zawarłem z wami, gdy wyszliście z Egiptu, duch mój stale przebywa pośród was; nie lękajcie się! Wiadomo, że każdy wysiłek będzie bezowocny, jeśli nie będzie miał poparcia Bożego, dlatego autor natchniony zawarł w psalmie 127, to o czym i my winniśmy pamiętać nieustannie: Jeżeli Pan domu nie zbuduje, na próżno trudzą się ci, którzy go wznoszą. Jeżeli miasta Pan nie strzeże, daremnie czuwają straże...