Niektóre sformułowania, zawarte w Biblii, brzmią co najmniej abstrakcyjnie - by nie powiedzieć absurdalnie... Choćby ta dzisiejsza rada Pana Jezusa o sprzedaniu wszystkiego i rozdaniu tego ubogim, by osiągnąć życie wieczne.
   Z jednej strony wiemy, że życie na tym świecie jest tylko przygodą, czasem próby naszej wierności i przywiązania do Pana Boga. Próba jest tym trudniejsza, że ów najdoskonalszy Byt, który obiecuje dobra tak doskonałe, że niepojmowalne, a przy tym wiecznie trwałe, jest istotą duchową, zaś świat nas otaczający - jak najbardziej materialny, doświadczalny empirycznie i kuszący... Zabraniać człowiekowi korzystania z jego oferty porównać można do bronienia dziecku słodyczy. Dlaczego? Przecież są takie dobre!... Argumentacja odwołująca się do utraty zdrowia, psujących się zębów i tym podobne, zderzają się ze ścianą niezrozumienia. No, chyba że miłość do rodziców, ich autorytet i - wypływające stąd - zaufanie dziecka są w stanie obudzić posłuszeństwo wiary, ocierające się o heroizm.
   Mniej więcej o to chodzi w naszych relacjach do Pana Boga. On wie lepiej od nas, co jest pomocą, a co przeszkodą w zdobyciu celu ostatecznego. Posłuszeństwo wiary stanowi tu nieocenioną pomoc. Ale jak to zgłębić? Autor Księgi Mądrości (pierwsze czytanie) podpowiada: Modliłem się i dano mi zrozumienie, przyzywałem i przyszedł na mnie duch mądrości. Wynika stąd, że nawet jeśli nie wszystkie z nakazów Bożych są zrozumiałe, to pokorna modlitwa może nam dać ich zrozumienie, a przynajmniej intuicję wiary, niosącą pokój.
   Jakże radosnym musiał być widok człowieka, któremu autentycznie zależało na osiągnięciu życia wiecznego! Zwróćmy uwagę: przybiegł on do Chrystusa, upadł na kolana i pytał. Nie skorzystał więc z okazji spotkania Nauczyciela - on Go szukał i to z pośpiechem. Pragnienie poznania prawdy i świadomość jej wartości kazały mu upaść na kolana i z pokorą prosić o pouczenie. Wskazanie na pierwszy etap drogi do świętości (Zachowuj przykazania) mogło obudzić w owym człowieku odruch samozadowolenia, bo okazało się, że wszystkiego tego przestrzega od młodości. Tak się jednak nie stało, bo wciąż wyczekiwał odpowiedzi na postawiony przez siebie problem... Zadowolony z obrotu sprawy Chrystus, spojrzał na niego z miłością i zaspokoił ciekawość petenta: Idź, sprzedaj wszystko, co masz i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Trudno powiedzieć, czy ów człowiek usłyszał drugą część wypowiedzi Mistrza, bo ewangelista zauważa, że on spochmurniał na te słowa i odszedł zasmucony, miał bowiem wiele posiadłości. A tymczasem Pan Jezus nie chciał go pozostawić w próżni! Powiedział przecież coś bardzo cennego: Potem przyjdź i chodź za Mną. Nie jesteśmy w stanie ocenić, ile cudów mogło się dokonać za jego przyczyną, ilu ludzi mógł nawrócić, ilu rozgrzeszyć, ilu nakarmić Ciałem Pańskim - samemu osiągając to, czego tak bardzo pragnął. Nie oznacza to, że nie będzie zbawiony, ale na pewno wiele stracił przez przywiązanie...