Nikt z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie, bo... zawsze żyjemy dla Pana - i w życiu, i w śmierci. Bardzo często sięgamy do tych słów podczas uroczystości pogrzebowych. Zresztą i dziś taka refleksja nas dopada, choćby za sprawą refrenu psalmu responsoryjnego: W krainie życia ujrzę dobroć Boga.

   Żyć i umierać dla Pana... Jakież to piękne! Zwłaszcza wówczas, gdy jesteśmy w stanie uświadomić sobie, jak wiele naszemu Panu zawdzięczamy. Pytanie, które kieruje Pan Jezus do swoich słuchaczy w dzisiejszej Ewangelii jest pytaniem retorycznym: Któż z was, mając sto owiec, gdy zabłąka się jedna z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu...? No, nie... Nikt rozsądny nie pozostawi na pastwę losu dziewięćdziesięciu dziewięciu i nie pójdzie szukać jednej... Tak może zachować się tylko nasz Pan. Dla niego nie jesteśmy zbiorowością, statystyką, liczbami - jesteśmy ukochanymi dziećmi. Każdy z nas. I gdyby tylko mnie trzeba było odkupić i za jednego człowieka tak cierpieć, jak przed dwoma tysiącami lat, uczyniłby to! Tak nas kocha Bóg.

    Jakże tu nie kochać Go całym sercem i ze wszystkich sił? Jakże nie żyć dla Niego i nie umierać dla Niego? To pragnienie niewątpliwie ożywia wielu z nas, którzy jednak tak dobrze rozumiemy słowa Pana Jezusa z Ogrójca, skierowane do apostołów: Duch wprawdzie ochoczy, ale ciało mdłe... Chcielibyśmy, ale... tyle ułomności, upadków, słabości. Nie jesteśmy godni zwać się Jego dziećmi. A mimo to...

    Dziś pierwszy czwartek miesiąca. Wspominamy Ostatnią Wieczerzę, która była zarazem pierwszą Eucharystią. To On sam zostawił nam lekarstwo na nasze słabości. Rozumiejąc nasze wewnętrzne rozdarcie, sam przychodzi do naszego wnętrza, by nas wesprzeć, umocnić i nauczyć, jak i w życiu, i w śmierci należeć do Ojca.