Zbliżamy się ku końcowi roku kościelnego. Niebawem uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. To właśnie ona przewidziana została na koniec. Dlatego właśnie, że przypominać ma nam o tym końcu, który stanie się nowym początkiem. Gdy przyjdzie On, Odkupiciel, jako Sędzia żywych i umarłych, dla jednych będzie to dzień odmiany radosnej - wejście do szczęścia wiecznego, do chwały nieba. Inni zaś rozpoczną żałosny byt potępionych, tym straszliwszy, że nigdy się niekończący. W doczesności z utrapień, bólu i cierpienia wyzwala śmierć. Tam nie będzie już ona miała nic do powiedzenia... 

    Zarówno pierwsze dzisiejsze czytanie jak i Ewangelia należą do gatunku pism apokaliptycznych. Te zaś przedstawiają obrazy straszliwe i przerażające - to wszystko, co zapowiedziane przez Boga i co musi się wypełnić. Przerażeniem jednak napełniać mogą wyłącznie tych, którzy nie mają nadziei. To prawda, że grzesznikami jesteśmy wszyscy i nie nam się licytować na doskonałość. Tylko Pan Bóg zna serca ludzkie. Jeśli jednak ktoś, upadając, wciąż się podnosi i szuka Bożego zmiłowania, błaga o przebaczenie, nie musi obawiać się Boskiego sądu. Bóg nienawidzi grzechu, ale kocha grzesznika. Dlatego, pragnąc uratować swoją wieczność, należy wciąż wołać do Pana: Strzeż mnie, o Boże, Tobie zaufałem.