Śledząc relację autora Księgi Machabejskiej, pochodzącą z drugiego wieku przed Chrystusem, do takiego właśnie można dojść wniosku: Nic nowego pod słońcem. Ot, choćby zasygnalizowane w pierwszym czytaniu, pragnienie wzorowania się na innych narodach... Dążenie do zacieśnienia z nimi wielopłaszczyznowej współpracy - nawet za cenę przekreślenia własnej tradycji i obyczajów. Propagowanie tego, co dotąd jednoznacznie uważane było za niemoralne i gorszące (na przykład budowanie gimnazjonów, które były zwyczajnymi placami ćwiczeń, na których jednak ćwiczono... nago), a przy tym stawianie ołtarzy poza Jerozolimą i składanie ofiar kadzielnych gdziekolwiek. Dla ludzi pobożnych wyglądało to na prowokowanie Boga i tym w istocie było. Brak protestów jedynie rozzuchwalał bezbożników: uzbrojeni w dekrety władzy świeckiej posunęli się nawet do niszczenia Ksiąg Pisma Świętego i zmuszania wiernych do spożywania nieczystych potraw. Byli jednak ludzie, którzy dla wierności Bogu woleli raczej śmierć przyjąć niż obrazić swego Pana. Choć hagiograf dodaje, że bardzo wielki gniew Boży zawisł nad Izraelem, to jednak ze względu na wierność owych niewielu jego wykonanie zostało znacznie opóźnione.