Zmieniają się rządy, ustroje i granice państw, a Pan Bóg zawsze istnieje. Ludzie czasem Go kochają i są Mu wierni, innym zaś razem ignorują Jego prawa i odstępują od swojego Boga. Ciągła sinusoida... Odchodzenie jednak od Niego nie zawsze jest wyrazem buntu. Niekiedy są to swego rodzaju próby wytrzymałości - tak jak dzieci próbują swoich rodziców, na ile im pozwolą... Dzisiejsi rodzice, przygnieceni prawem, nie zawsze mogą w sposób słuszny reagować. Choć czasem, po upomnieniach i groźbach, należałoby się owym pociechom zwykłe karcenie. Pan Bóg takich ograniczeń nie doznaje. On nie tylko, wobec usilnego oporu ze strony swych dzieci, może sięgnąć po środki bardziej skuteczne, ale w imię miłości do swego stworzenia czuje się wręcz zobowiązany, aby dla ratowania dusz nieśmiertelnych, niekiedy ciało doświadczyć cierpieniem.

   Ewangelia dzisiejsza mówi o jednym z ostatnich ostrzeżeń, które kieruje Chrystus Pan wobec mieszkańców Jerozolimy. Jeszcze mają czas, jeszcze wszystko może się odwrócić, choć wyrok już wydany. Przecież Niniwa się nawróciła, choć od zapowiedzianej zagłady dzieliło jej mieszkańców zaledwie czterdzieści dni. Oni się zmobilizowali, zawierzyli Bogu, oddali modlitwie z postem i ocaleli. Pierwsze czytanie też mówi o utracie wiary, zaniku obyczajów i porzucaniu tradycji przez tych, którzy pragnęli się upodobnić do narodów pogańskich. Pragnęli być nowocześni. Wszystko to również zaprowadziłoby ich ku zagładzie, gdyby nie rozsądek i miłość do Boga niektórych, dzięki którym powstrzymana została karząca ręka Najwyższego. Jeśli kary Boże spadają, to dla naszego ocalenia, dla ocalenia duszy, z którą kruche ciało nie może konkurować.