Owszem. Dopóki nie zostanie poświęcony Bogu. Obrzęd konsekracji świątyni jest niczym innym jak oddaniem owego budynku na wyłączną własność Boga. Od tego już nie ma odwrotu. Kto raz daje i zabiera... Znamy to przysłowie i zdaje się, że szczególnie dotyczyć ono może sytuacji odbierania własności Bogu. Dlatego w przeszłości (i niestety obecnie w przypadku fanatyków islamskich) sposobem na najstraszniejsze upokorzenie wyznawców jedynego Boga było sprofanowanie Jego świątyni. To właśnie uczynił Antioch Epifanes w Jerozolimie i dlatego ten czyn przelał czarę wszelkich goryczy narodu wybranego. Poczuli, że tu miara się przebrała i że mają po swojej stronie Najwyższego, gdyż w obronie Jego praw stają. Dlatego odbicie Jerozolimy, przywrócenie świątyni jej dawnych funkcji, poświęcenie jej na nowo i powrót do ofiar składanych Bogu, było nie tylko aktem triumfu militarnego, ale i uzyskaniem moralnej pewności, że czas pokuty zakończył się i Pan na nowo staje po stronie swego ludu.

   Świątynia żyje chwałą Boga tak długo, jak długo świadomymi aktami woli, szczerze chwalą Go Jego wyznawcy. Można przecież obrażać Pana niedbałym czy nieszczerym sprawowaniem kultu, albo też niezgodnie z przeznaczeniem wykorzystywać Jego świątynię. Dlatego wypędził Pan Jezus przekupniów z domu Bożego. Świątynia nawet najpiękniejsza spełniać będzie rolę wyłącznie muzealną, jeśli zabraknie w niej modlących się ludzi. Czy puste kościoły mogą być świadectwem Bożej chwały, czy raczej cierniem w koronie Zbawiciela?