Dzisiaj właściwie w każdej firmie - prywatnej czy państwowej - stawia się na szkolenie pracowników, wydajność i efektywność pracy. To zrozumiałe. Od tego przecież zależy powodzenie firmy. Jeśli nawet ludzie trochę szemrzą przeciwko takiemu stylowi, to w głębi duszy przyznać muszą, że tak jest wszędzie, a przynajmniej w tych zakładach, które myślą o rozwoju. Tymczasem w odniesieniu do królestwa Bożego łatwo przychodzi nam akceptować miernotę i marazm. To już było, to wiem, tamto zrobię jutro...; Czasem się modlę, do spowiedzi kiedyś pójdę, we Mszy św. uczestniczę, jeśli mam potrzebę...
   Która firma się utrzyma przy takim zaangażowaniu pracowników? No, chyba że ktoś dysponuje ogromnymi rezerwami finansowymi, wówczas może sobie pozwolić na systematyczne ich uszczuplanie. W odniesieniu do królestwa Bożego tak właśnie jest - Pan Bóg ma ogromne bogactwa i nieprzebrane rezerwy. To jednak nie oznacza, że wolno nam na Nim żerować. Który rodzic chciałby utrzymywać własne dziecko do końca dni swoich? Przecież radują się nie tylko ich obecnością, ale również zaradnością, umiejętnością ułożenia sobie życia i ciągłym rozwijaniem się. Pan Bóg podobnie: daje nam wszystko, czego potrzebujemy do osobistego rozwoju, ale też chce widzieć postępy. Jakie one mają być, jeśli niektórzy nie wyrośli jeszcze z pierwszokomunijnej sukienki czy alby? Ogromne wyzwania, wielkie przedsięwzięcia, sukcesy na gruncie zawodowym, a dusza w ruinie! Najwyższy czas zwrócić się w stronę królestwa Bożego. Doskonalić swe umiejętności, poszukiwać nowych rozwiązań i możliwości kontaktu ze światem, w którego stronę z każdym dniem się zbliżamy coraz bardziej. Szczęście wieczne nie jest nam zagwarantowane, a jedynie możliwość jego osiągnięcia. To On, Chrystus Król, będzie nas kiedyś sądził i obyśmy nie usłyszeli słów, które w jednej z przypowieści zostawił nam On pod rozwagę: Sługo zły i gnuśny, wiedziałeś (...) Powinieneś więc...