Rozważając dzisiejszą, niezwykle poważną Ewangelię, ożywił się w pamięci dowcip usłyszany na placu świątynnym w Jerozolimie: Pewien biedak, stojąc przed Ścianą Płaczu, półgłosem błagał Boga, powtarzając w kółko Panie, proszę o sto dolarów. Proszę, daj mi sto dolarów. Potrzebuję ich. Proszę. Ponieważ pielgrzymów kłębiło się na placu wielu, każdy chciał się dostać do Ściany Płaczu, a ów nieborak błagał i płakał, pewien niecierpliwy pielgrzym podszedł do niego i powiedział krótko: Masz tych sto dolarów i odejdź wreszcie, bo my tu o większe sumy prosimy.

   Dowcip dowcipem, ale ilustruje on w pewnym stopniu atmosferę wydarzenia, które rozegrało się w świątyni jerozolimskiej z udziałem Pana Jezusa. Z ewangelicznego tekstu wynika, że zauważeni byli ci, którzy wrzucali do skarbony wiele, ale zupełnie zignorowano biedną wdowę, której dwa pieniążki być może nawet nie zadźwięczały na dnie. Tylko Chrystus Pan dostrzegł. On wiedział, docenił i współczuł. Dlatego niejako wyłowił ją z tłumu i... podał za przykład. Oczywiście nie przykład niezaradności życiowej, ale zaufania do Boga. Bogatym trudniej Bogu zaufać. Ci bowiem na ewentualne trudności mają całe serie własnych rozwiązań, opartych o prawo, środki finansowe czy znajomości. Takim Pan Bóg potrzebny nie jest... Biedacy takiego bufora nie mają, dlatego natychmiast wpadają w ramiona Najwyższego.