Uczta Baltazara była natchnieniem dla wielu twórców literackich i artystycznych. Stosunkowo łatwo sobie wyobrazić styl zabawy w tamtych czasach. Tak zapewne ucztowali, tak świętowali, tak umilali sobie czas, którego zwyczajnie mieli za dużo. Przecież pracowali na nich niewolnicy, którzy nic nie znaczyli i którzy nie mieli żadnych praw. I właśnie tam, u Baltazara, gdy zabawa trwała w najlepsze, gdy niejedna głowa zwisała pod ciężarem przyjętego wina, ukazał się napis na ścianie pałacu. Król sam mógłby podejrzewać siebie o jakiś rodzaj delirium, gdyby nie trwały ślad wyryty palcem na ścianie tego budynku: Mene, mene, tekel, ufarsin. Dzięki Danielowi poznał Baltazar znaczenie tych słów i my dziś je poznajemy. Nie roztrząsając znaczenia wszystkich, zatrzymajmy się jedynie przy słowie tytułowym - tekel: zważono cię na wadze i okazałeś się zbyt lekki. Analogia do popularnego w tamtym czasie handlu bydłem czy niewolnikami jest aż nadto wyraźna - słabe sztuki nie nadawały się do ciężkiej pracy, więc pozostawały na placu, nikt ich nie chciał. Nie można było ich spieniężyć, a w domu zawadzały. Los ich wówczas stawał się okrutny.

   Baltazar, z pewnością dobrze się odżywiający, nie miał problemu z niedowagą. Doskonale jednak rozumiał, że nie jest bydłem pociągowym. Wiedział, że Bóg oczekuje rozliczenia. Ten Sędzia, którego władzy  wcześniej nie chciał uszanować, teraz w namacalny i przerażający sposób domagał się rozliczenia. Okazałeś się zbyt lekki - plewy gromadziłeś, które rozwiały się pod Moim tchnieniem. Nie znalazłem niczego wartościowego, niczego, co mogłoby przemawiać na twoją korzyść. Dobra nie czyniłeś, nie pomagałeś innym nie usłużyłeś. Nic nie masz. Okazałeś się za lekki...

   A co z nami?