Wśród przykrych doświadczeń można odróżnić te zawinione od niezawinionych. O ile bowiem pobyt w więzieniu do takich właśnie należy, to przecież najczęściej jest on zawiniony. Podwójnie trudnym do zniesienia staje się jednak cierpienie niezawinione - takie, o którym czytamy w dzisiejszym pierwszym czytaniu, albo też owe zapowiedziane przez Pana Jezusa, które realizują się również i dzisiejszym świecie. Świadomość niewinności przy doznawanym bólu sprawia, że może się zachwiać fundament wiary, a i nadzieja wówczas słabnie. Co wówczas robić?

   Gdyby Pan Bóg chciał, mógłby swoich wiernych ze wszystkich takich utrapień wyzwalać. Czyni to jednak tylko w odniesieniu do niektórych i to nie zawsze. Dlaczego? Dowiemy się o tym w przyszłym świecie. Teraz zaś próżno byłoby łamać sobie głowę nad tego rodzaju prawidłowościami, bo ich po prostu nie ma. Gdyby istniały, łatwo byłoby sformułować jakieś duchowe prawo, na podstawie którego niewielu ludzi pozostałoby ateistami. Perspektywa korzyści (nie tylko wiecznych, ale i doczesnych) skusiłaby ich do stania się uczniami Pana. Mogłoby nie być w tym ani szczerości, ani prawdziwej miłości, a jedynie relacja biznesowa. 

   Pan Jezus ułatwił nam (w pewnym sensie) zadanie, sam poddając się cierpieniu i dając nam do zrozumienia, że gdy podejmiemy krzyż wraz z Nim, możemy doznać uszlachetnienia. Jeśli czynimy to z miłością i ufnością. Dlatego właśnie podpowiada: nabierzcie ducha i podnieście głowy - w każdej chwili cierpienia, bo one zbliżają nas do ostatecznego ocalenia, czyli zbawienia.