Przestroga to czy ostrzeżenie? A może po prostu życzliwa rada? Każdy na swój sposób ma prawo odczytywać Chrystusowy tekst zawarty w dzisiejszej Ewangelii. Jednakże wobec braku sankcji za nieprzestrzeganie nakazów Pańskich możemy tym razem mówić o przestrodze i to jak najbardziej życzliwej. Jest to rodzaj przyjacielskiej rady kogoś, kto kocha, ufa i jest absolutnie zainteresowany szczęściem bliskiej osoby.

   Nie ma wątpliwości - przecież to Ten, który życie swoje oddał za nas. Czyż mógłby chcieć nieszczęścia dla tych, których odkupił, dla których cierpiał? To przecież niemożliwe.

   Wypada się jednak zastanowić, co oznacza owo czuwanie. Nie może ono być żądaniem permanentnego odmawiania sobie snu. Niewyspany pracownik jest nieefektywny. Czuwanie polega raczej na takim zabezpieczeniu pozostawionego przez Pana majątku, aby nie uległ on destrukcji czy grabieży. Oto zadanie przed nami postawione. Przecież tak wiele łask, tak wiele dóbr zawdzięczamy naszemu Panu! Niegodziwością byłoby lekkomyślne wydanie ich na łup grabieżcy przez niedopilnowanie.

   Pełna życzliwości przestroga Chrystusowa, podana na początku czasu adwentu, jest więc raczej zachętą do sprawdzenia bram swego serca i opłotków duszy, by nie przedarł się przez nie wilk drapieżny, aby nie porwał tego, co jest darem szczególnym, bo darem samego Boga dla nas. Pasterze czasów Chrystusowych, nawet w przypadku napaści stada wilków, zobowiązani byli do obrony stada. Dowodem czynnej obrony był przynajmniej fragment ciała bronionego zwierzęcia, a choćby i samo ucho samo - świadczyły one o podjęciu jakichkolwiek działań dla ocalenia nie swojego dobra. My tak naprawdę dysponujemy nieustannie Bożymi dobrami. Czy wystarczająco ich bronimy? 

   W adwencie dokonajmy przeglądu swego gospodarstwa - wzmocnijmy drzwi, przyjrzyjmy się płotom i oknom. Pilnujmy i czuwajmy.