... na spotkanie Pana. Te słowa z dzisiejszego psalmu responsoryjnego, powiązane są z psalmem 122, mówiącym o wielkiej radości, która powstaje zaledwie na wspomnienie pielgrzymowania do Jerozolimy - Ucieszyłem się, gdy mi powiedziano: Pójdziemy do domu Pana. Jakże wielką musiała być miłość do Pana Boga, skoro radość budziła się na samo wspomnienie wędrowania do Świętego Miasta Jeruzalem! Pielgrzymka przecież zawsze związana jest z wysiłkiem, trudem, wyrzeczeniami. Czy to może przynosić radość?

    W naszych warunkach - zwłaszcza w miesicie - gdy jedna wieża kościelna pozdrawia drugą, owo ogromne przeżycie spotkania z Panem nazbyt już spowszedniało. Przynajmniej niektórym. Nie potrafią więc docenić owego szczęścia, jakie winno się budzić na samo wspomnienie pielgrzymowania do domu Pana. Niektórzy, najzwyczajniej rozleniwieni, nie chcą pokonać kilkudziesięciu zaledwie metrów, by znaleźć się w progach świątyni. Inni zaś, chcąc dochować wierności tradycji przodków, zmuszają się do podjęcia tego wysiłku, by nie drażnić sumienia. Jakże mało zaś jest tych, którzy z czystej miłości i poczucia wdzięczności wobec Boga za wszystko, co otrzymali, z najszczerszą intencją stają przed Panem nie tylko w niedzielę, ale i w dzień powszedni...

   Czas adwentu jest czasem radosnego oczekiwania na przyjście Pana. Może chwila refleksji, poparta modlitwą, odświeży w nas owo pragnienie spotkania się z Najwyższym w Jego świątyni?