Powyższe określenie doskonale pasuje do Jesusa Chrystusa. Ciekawym natomiast jest komentarz uczyniony przez słuchaczy naszego Pana - dostrzegli oni mianowicie, że Pan Jezus uczył ich jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie. Można by powiedzieć, że po części to oczywiste - uczony w Piśmie z natury rzeczy jest teoretykiem. Tu zaś mamy do czynienia z praktyką tak dalece skuteczną, że całe tłumy krążyły za naszym Panem. Miały one niebywałą okazję obserwowania dokonywanych przez Niego cudów. W końcu rzeczywiście był Tym, który ma władzę.

   Nie tylko jednak chodziło o władzę nad duchami nieczystymi i innymi słabościami ludzkimi. Ewangelista mówi o tejże władzy w kontekście nauczania - jeszcze nie ma mowy o dokonywaniu cudów. To widocznie musiało imponować tamtym ludziom. I słusznie. Jeśli ktoś ma coś wartościowego do zaoferowania, to musi być przekonany o wartości ofiarowanego dobra. Trudno wyobrazić sobie Pana Jezusa w roli przymilającego się słuchaczom nauczyciela. On nie musiał tego czynić. Nie był nigdy interesownym i nigdy nie dał się poznać jako koniunkturalista - wiedział czego żąda i o czym mówi. Był absolutnie pewny głoszonych przez siebie poglądów.

   Jeśli taka postawa Nauczyciela pociągała w tamtym czasie, to i dziś nie będzie inaczej. Takich właśnie nauczycieli potrzebuje również dzisiejszy świat - pewnych, przekonanych, nie tylko proponujących, ale wręcz żądających w imieniu swego Boga określonych postaw. Prośmy więc Boga o takich nauczycieli, takich kapłanów.