Dzisiejsza Ewangelia przedstawia nam dwie osoby wyróżniające się głęboką wiarą. Jeden to nie byle kto, bo przełożony synagogi. Należał on do grupy ludzi, którzy raczej za Chrystusem nie przepadali. Czyżby się do Niego przekonał? Może tak, a może nie... Jednak wyższa konieczność spowodowała, że zdobył się na wysiłek odszukania owego Nauczyciela - Cudotwórcy i ukorzenia się przed Nim. Nawet upadł przed Nim na twarz, bo potrzebował właśnie cudotwórcy. Wszak jego córeczka dogorywała. Może to pozwoliło mu uwierzyć. I to uwierzyć nadzwyczajnie. Nawet, gdy otrzymał pewną informację od swoich sług, że córka nie żyje, nie przestał wierzyć. Wystarczyły bowiem słowa Pana Jezusa: Nie bój się, wierz tylko. Tak bardzo był spragniony cudu. I tak bardzo ufał... Podobnie zresztą jak owa kobieta, która miała tak niewinne pragnienie: jedynie dotknąć się frędzli Jego płaszcza. Wierzyła. Naprawdę wierzyła, że to może przywrócić jej zdrowie.

   Czyż ta wiara nie zawstydza nas?