Nie ma już Dawida, wspaniałego, wychwalanego przez wszystkich króla, ale jest jego syn, Salomon. Zasłużył sobie na wieczną pamięć z powodu mądrości otrzymanej od Boga. To jednak nie wszystko. Opisywane w dzisiejszym pierwszym czytaniu wydarzenie, związane z przeniesieniem Arki Przymierza Pańskiego z Syjonu, czyli Miasta Dawidowego do nowowybudowanej świątyni w Jerozolimie do złudzenia przypomina wcześniejsze przenosiny tej świętej relikwii przez Dawida z domu Obed-Edoma do Miasta Dawidowego. Tam też pobito wiele zwierząt na ofiarę dla Pana, ludziom rozdawano placki z rodzynkami, mięso i wino, dla podkreślenia radosnego charakteru tej wyjątkowej procesji. Teraz zaś nie tylko dokonało się przeniesienie, ale dopełniła się wola zmarłego już króla, Dawida, aby zbudować piękną świątynię dla Boga.

   Już z tamtego świata, ale z pewnością musiał dumę odczuwać król Dawid z powodu swojego syna, który nie tylko wykonał to, co on sam zamierzał, ale zorganizował uroczystość z tej okazji z takim przepychem jak sam ojciec mógłby sobie wymarzyć.

   Z pewnością wielka to radość dla rodziców, gdy dzieci realizują ich wolę i starają się przedłużać linię tradycji wcześniej zapoczątkowaną. Do tego jednak dochodzi się przez dobre wychowanie, przez pociąganie przykładem i częste rozmowy z dziećmi o tym, co najważniejsze.