W Ewangelii Pan Jezus mówi o ciemności, którą ludzie paradoksalnie bardziej umiłowali od światła. Gdyby zapytać przypadkowych ludzi, jak rozumieją tę wypowiedź, prawdopodobnie usłyszelibyśmy o niecnych czynach złodziei, zabójców, oszustów i tym podobnych osobników, którzy swe działania przeprowadzają zwykle w mrokach. Zgoda. Ci jednak czynią to raczej świadomie, a w związku z tym wiedzą, że czynią źle. Mimo to jednak nie chcą zmienić sposobu postępowania. Tym łatwiejszą staje się ich ocena.

   Spróbujmy jednak spojrzeć na zestawienie dzisiejszych czytań: Ewangelia o świetle i ciemnościach oraz fragment Dziejów Apostolskich, w którym arcykapłan i wszyscy jego zwolennicy zatrzymali apostołów, głoszących dobrą nowinę i pełni zazdrości wtrącili ich do publicznego więzienia... Nie mieli wątpliwości, że postępują jak najbardziej słusznie, ale jeśli tak było, to dlaczego Pan Bóg wyraźnie im się sprzeciwił, posyłając swojego anioła, by ich stamtąd wyprowadzić? Przecież samo to winno być dla nich znakiem! Nie potrafili go odczytać? Uparcie trwali przy swoim, jakby na siłę chcieli uszczęśliwić Pana Boga... Czyż to nie jest trwanie w ciemności? Apostołom nawet w więzieniu nie przestała świecić światłość otrzymana od Pana, tamci zaś próbowali oświetlać innym drogę nikłym światełkiem swego błędnego poznania.

   Obyśmy nigdy nie przeciwstawiali naszego rozeznania światłu Bożego Ducha.