Niebo i niebiosa najwyższe nie mogą Cię objąć. Tymi słowami król Salomon, w dniu poświęcenia przepięknej i drogocennej świątyni, którą wreszcie udało się wznieść na cześć Najwyższego, starał się uwielbić Tego, któremu winien wszystko. Zrobił, co mógł. A było czym się zachwycać. Mimo to wiedział, że to tylko okruch chwały, jaką wszyscy winniśmy swemu Panu.

   Ale skoro mądry Salomon miał świadomość ogromu wielkości Boga, dla którego za mało jest miejsca w jerozolimskiej świątyni, to jak zareagowałby na wieść, że Bóg kiedyś pozwoli się zamknąć w maleńkiej drobinie chleba? A my mamy ją w zasięgu ręki. Każdego dnia. Rzeczywiście: niebo i niebiosa najwyższe nie są w stanie objąć wszechpotężnego Boga. A mimo to, dla swoich dzieci chce być tak bardzo blisko i nie chce ich deprymować. Któż to jednak rozumie? Tylko ten, kto sam jest pokorny i wierzący bardziej Bożemu słowu niż własnemu rozumowi. To do nich odnoszą się słowa z każdej Mszy św.: Błogosławieni, którzy zostali wezwani na Jego ucztę.