Literatura i film dostarczyły nie jednego przykładu postaw osób - szczególnie po drugiej wojnie światowej, gdzie ponad sześćdziesiąt procent ludności Polski zamieszkiwało na wsi - które odznaczały się wyjątkowymi zdolnościami. Nowy ustrój, w ramach wyrównywania szans, spragniony był takich przypadków. Nie było już miejsca dla Janków - muzykantów. Wszyscy mieli okazję się kształcić i to za darmo. Wielu wówczas miało możliwości, by rozwinąć skrzydła. Nie zawsze były to spektakularne sukcesy. Czasem ktoś po prostu wyrwał się ze wsi, by pójść do szkół. Gdy wszystko szło dobrze, zdobywał nie tylko zawód, ale i dobrą pracę. Owszem, rodzice często od ust sobie odejmowali, by swemu dziecku zapewnić byt, dostarczyć jedzenie (z którym krucho było w socjalizmie) oraz zaoszczędzone grosze. Jednak życie takiego przodownika pędzone było zwykle w robotniczym hotelu, z dala od rodzicielskiego nadzoru, kontroli społecznej, potem od tradycji, a z czasem i od wiary. Zdarzało się, że zrywał więzy z najbliższymi i robił karierę. Czy winne były zdolności? Z pewnością nie. Raczej brak pokory. To znaczy brak wdzięczności względem środowiska, które go wydało i względem Boga, który obdarował go talentami. Pycha zawsze kroczy przed upadkiem.

   Dzisiejsze pierwsze czytanie stawia nam przed oczy wybitnie uzdolnionego Salomona, który jeszcze we wczorajszym czytaniu uwielbiał i wychwalał Pana Boga i za wszystko był Mu wdzięczny. Z czasem jednak spadać będzie jego odporność na pochwały i zachwyt nad jego mądrością. Królowa Saby, najpewniej szczerze, wysławiała go pod niebiosy, ale wiadomo: gdy człowiek zbyt długo otoczony jest dymem kadzideł, w końcu się zadurzy. Salomon nigdy nie przestanie kochać Pana Boga, ale Jego wolę będzie nie raz racjonalizował - jako najmądrzejszy - i sam zacznie wierzyć w to, że tę wolę jedynie tylko trochę poprawia. I choć nie będzie on ostatnim królem narodu wybranego, to po jego śmierci nastąpi rozpad.

   Módlmy się o ducha pokory, by nie stracić wszystkiego.