Jeśli konkluzją wczorajszego rozważania było stwierdzenie, że prawdziwa mądrość polega na właściwym rozeznaniu woli Bożej oraz wiernym jej wypełnieniu, to w świetle dzisiejszego czytania wyraźnie okazuje się, że wartość ta jest utracalna. Tak: mądrość można utracić. Podobnie zresztą jak wszystkie dary Boże - w odniesieniu do każdego z nich wymagana jest co najmniej roztropna troskliwość. Czy wobec tego zabrakło jej Salomonowi? Czy rzeczywiście nie utracił on zdolności do właściwego osądzania spraw? Dlaczego pozwolił, by żony jego zwróciły serce tego mędrca ku bogom obcym tak, iż nie pozostało tak szczere wobec Pana, Boga jego, jak serce jego ojca, Dawida.? Czym się sugerował? Tolerancją wobec mniejszości? Istotnie, Salomon bowiem - w przeciwieństwie do swego ojca, Dawida - zaprowadzał pokój z sąsiadami nie tyle orężem, ile kontraktami matrymonialnymi: brał za żony córki swych sąsiadów (rywali czy też przyjaciół) a w ten sposób oddalał groźby wojen z nimi. Przedstawicielki obcych narodów, kultur i wyznań, zamieszkujące pałac królewski, siłą rzeczy były etniczną, kulturową i wyznaniową mniejszością. Z biblijnej relacji nie wynika, co by się stało, gdyby król pozwolił im pozostać przy wierze swoich ojców i zgodził się na sprawowanie przez nie kultu bałwochwalczego. Ponieważ jednak poszedł o wiele dalej, sam czcząc owych bożków, dowiedział się o zasądzonej dla siebie karze.

   Tekst ten daje nam pewne światło na dzisiejsze, trudne pod względem tolerancji czasy: jeśli zachowania niektórych odbiegają od ustalonego tradycją i rozsądkiem porządku, niekoniecznie należy z tym walczyć. Jednak popierać to, co sprzeciwia się woli Bożej, czy też - nie daj Bóg - naśladowanie tego, co się Najwyższemu nie podoba, może być naprężaniem cięciwy gniewu Bożego. Tolerancja to nie akceptacja, a już z pewnością nie pochwalanie, czy naśladowanie.