Pamiętamy Chrystusowe Kazanie na górze, będące swoistym expose naszego Pana. Tam jednak ośmiokrotne błogosławieństwa miały nie tylko ukoić serca znękanych, biednych czy prześladowanych, ale miały też być zapowiedzią przyszłych dóbr dla tych, którzy potrafią swoje cierpienia złożyć w ofierze Panu Bogu, do końca Nim pokładając swą ufność.

   W dzisiejszej jednak Ewangelii występują zaledwie cztery błogosławieństwa i tyleż samo biada. Nie są to przekleństwa, a jedynie ostrzeżenia, dla pokładających ufność w bogactwach, układach czy znajomościach. Skierowane są one przeciwko tym, którzy zamiast - jak orły latać wysoko - poruszają blisko ziemi, jak kury. W tym, co przyziemne, szukają swoich nadziei - zamiast u Boga, który ma nieograniczone możliwości. Skoro On stanowi cel naszego życia, w Jego głos winniśmy się wsłuchiwać. I to nie tylko w chwilach powodzeń, bo te łatwo wbijają w pychę i zaślepiają w obliczu działających pokus.

   To oczywiste, że Boga winniśmy sobie wyobrażać jako dobrego, kochającego Ojca. Jednak właśnie dlatego, że jest dobrym, nie może przymykać oczu na przewinienia swych dzieci. Wychowanie nie może polegać na uleganiu dziecięcym wybrykom i pobłażaniu. Raczej chodzić w nim winno o kształtowanie prawego myślenia, wyrobienie wrażliwości, hartu ducha i gotowości do poświęceń. Dlatego nie można oczekiwać od Boga miłości i miłosierdzia z pominięciem oczekiwań, wymagań i sprawiedliwości.