Wyobrażenie sobie sytuacji odmalowanej w dzisiejszej Ewangelii przez św. Mateusza, raczej nie nastręcza nam trudności. Wystarczy bowiem przyrównać tę scenę do (zdarzającej się dziś nawet na studiach), aktywności matek, które koniecznie chcą, by nauczyciel poprawił ocenę synowi. On przecież chce się dostać na politechnikę... Ma dobre oceny z fizyki i z matematyki, tylko ten angielski... Nie można by dać mu wyższego stopnia? Choć - obiektywnie - trudno zdobyć się na pochwałę matczynej postawy, to - po ludzku - absolutnie ją rozumiemy. Miłość często jest w stanie wyłączyć rozsądek. Takie działanie jest po pierwsze: niesprawiedliwe, po drugie zaś: niewychowawcze. Możliwe, że koledzy mieli podobne pragnienia, ale nie mieli tak rezolutnej mamy, która próbowałaby im to załatwić.

   Doskonale więc rozumiemy pozostałych apostołów, świadków tej sceny, którzy oburzyli się na tych dwóch braci. To zaś oburzenie nie musiało wynikać z niskich pobudek. Zwróćmy uwagę, że omawiana scena rozegrała się po zapowiedzeniu przez Pana Jezusa strasznych wydarzeń, jakie miały stać się Jego udziałem i doprowadzić Go do śmierci - również straszliwej. Najprawdopodobniej pozostali uczniowie próbowali sobie zobrazować tę nieodległą przyszłoś. Budziły się w nich naprzemiennie: żal, bunt, niezrozumienie, brak zgody i jeden Pan Bóg wie, co jeszcze. Ci natomiast podchodzą z mamusią, aby załatwić sobie posadkę... Też byśmy się oburzyli, gdyby ktoś bliski oznajmił nam na przykład konieczność udania się na trudny zabieg chirurgiczny, którego prawdopodobnie nie przeżyje, a w tym momencie ktoś z towarzystwa waży się wyrzucić z siebie prośbę: To już teraz zapisz mi swój samochód...

   Pewnie dlatego Pan Jezus wolał nie odnosić się do wspomnianego zgorszenia, ale zwraca uwagę na jedno: przydzielanie miejsc w niebie jest wyłączną kompetencją Ojca niebieskiego. Możemy jednak zwiększyć swoje szanse, gdy zamiast przepychać się do stołków zajmiemy się pokornym służeniem naszym bliźnim. Bo tak On sam tak właśnie postępuje.