Złość okrutna wzbiera na samą myśl, że tak perfidną potwarz można było spreparować przeciwko Najświętszemu... Oto złośliwcy okrzyknęli Chrystusa przedstawicielem piekła i to stamtąd, rzekomo, miał otrzymać władzę przestawiania złych duchów - niejako po znajomości. Logiczny argument, że królestwo wewnętrznie skłócone pustoszeje i dom na dom się wali, nie był w stanie przemówić do rozsądku potwarcom. Szczyt bezczelności! Jak tak można? Toż to ławryzm w prenatalnej postaci!

   Trwając w świętym oburzeniu na autorów owego zarzutu, sami siebie jednak uspokajamy. No, bo - co jak co, ale - przeciwko Panu Jezusowi nigdy nie stawaliśmy i stawać nie będziemy. Nigdy przenigdy!  Moglibyśmy jeszcze kilka zapewnień do tego dołożyć, a do tego kląć się na wszystkie świętości - jak Piotr... Tak, już niebawem przywoływać będziemy tę scenę, w której właśnie on  zapewniał wpierw, że choćby inni odstąpili od Ciebie... i tę drugą, w której zapłakał, bo sam siebie zaskoczył. Nigdy by nie pomyślał, że stać go na taki czyn! Wstyd mieszał się z bólem i żalem - tyle jeszcze był w stanie z siebie wydobyć. I wystarczyło! Uzyskał nie tylko przebaczenie, ale też i wyróżnienie - mianował go Pan Jezus swoim pierwszym następcą. Jednak pretensje do siebie samego pozostały na długo.

   Każdemu może się to przytrafić. Dlatego nie można być pyszałkiem i w każdych działaniach należy brać pod uwagę słabość własnej woli. To właśnie w Ogrójcu powiedział Pan Jezus do Apostołów: Módlcie się, abyście nie ulegli pokusie. Duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe. Duch nie wzmacniany modlitwą szybko może powieść nasze ciało drogą Piotra, który się zaparł czy (nie daj, Boże!) Judasza - zdrajcy.