Zdarza się nam załatwiać różne sprawy w urzędach. Czasem są to proste operacje, ale bywają też trudne. Po sposobie bycia urzędnika, jego minie czy gotowości do słuchania możemy prognozować wynik tej wizyty. Można bowiem usłyszeć: Zobaczymy, co da się zrobić. Albo:  Proszę być dobrej myśli. Czy też: Skontaktujemy się z państwem. Żadne z takich przesłań nie napawa optymizmem.

   Tymczasem w dzisiejszej Ewangelii człowiek z przysłowiowym nożem na gardle podchodzi do Pana Jezusa, usiłując niemalże wymusić na Nim przybycie do własnego domu, by uratować ukochane dziecko. Chrystus nie zamierza czynić zadość jego życzeniu, ale za to daje mu o wiele więcej: Syn twój żyje. Właśnie po to przyszedł, ale żeby dać się zbyć jednym, krótkim zdaniem?... Ależ właśnie dlatego, że uzyskał zapewnienie od  Tego, w którym tak wielką ufność pokładał, nie potrzebował innego (pisemnego...) potwierdzenia. Ewangelista ujął to tak: Uwierzył człowiek słowu, które Jezus powiedział do niego i szedł z powrotem.

    Uwierzył... Jakże to ważne! Chyba na to właśnie chce nam zwrócić uwagę Pan Jezus. Tyle razy przecież odwoływał się do wiary, dokonując cudów. Pamiętamy też, że w Nazarecie nie mógł zdziałać żadnego cudu z powodu ich niedowiarstwa. To wskazówka dla nas, by prosząc o cokolwiek, ułatwić zadanie naszemu Panu, budząc w sobie głęboką wiarę.