Dramaturgia wydarzeń nabiera tempa - dopiero co Pan Jezu uciekł przed Żydami chcącymi Go ukamieniować, a już ma na karku kolejnych stróżów sprawiedliwości, gotowych spełnić swój obowiązek, oczyszczając środowisko judaistyczne z wrogiego elementu. Znów okazuje się, że nie o racje tu chodzi, argumenty bowiem - nawet te biblijne - zupełnie nie trafiają do Chrystusowych adwersarzy. Dla nich wszystko jest jasne: wichrzyciel musi zginąć - zupełnie nieistotne z jakiego paragrafu.

   Dlatego właśnie postanowił Pan Jezus wrócić nad Jordan, w Janowe zacisze, do początku... Tam przecież Ojciec przedstawił Go światu, tam Jan wyraźnie wskazał na Niego jako Bożego Baranka, który gładzi grzech świata. Być może wtedy wiele rzeczy wydawało się prostszymi? Może dlatego trzeba było powrotu do miejsca chrztu, aby jeszcze raz przemyśleć, przeanalizować wszystko, by od nowa spojrzeć na ostateczny cel, niejako ponad porażkami ostatnich dni czy tygodni?

   Może to i jakaś nauka dla nas? Bywają przecież chwile, gdy czujemy się straszliwie osamotnieni, opuszczeni, wyczerpani ciągłym zmaganiem się z tymi samymi problemami, o których powiedzieć możemy, że nie tylko nie dają się ułagodzić, ale jeszcze jakby z nową siłą napierają na nas... Podważa to wiarę w sens przyjętych zobowiązań. Smak tej goryczy znają małżonkowie na próżno doszukujący się wzajemności w pobłogosławionym przez Boga związku. Znają to rodzice wciąż zaskakiwani najgorzej rozumianą pomysłowością swych dzieci. Wiedzą o tym kapłani, z trudem wyglądający skutków pouczeń, napomnień, kazań i modlitw zanoszonych za powierzoną sobie wspólnotę. Wszyscy znamy to pod hasłem: Mam już tego dość!. A nie można mieć dość. Zadanie jeszcze nie wykonane. To Pan Bóg wyznaczy kres, to On wskaże krzyż - w odpowiednim czasie.

   Pan Jezus zrozumiał: ten czas już nadszedł. Dlatego trzeba powrócić do początku. I my wracać musimy: do chrztu, do ślubu, do dnia święceń - aby sobie przypomnieć, obudzić przygasłą gorliwość, a przede wszystkim na nowo uwierzyć, że mimo wszystko TO MA SENS.