„Wam się jeszcze oczy otworzą, kiedy mnie się zamkną" - niejeden raz z pewnością słyszeliśmy te słowa wypowiedziane pół żartem, pół serio. Przypominają się one - istotnie - po niewczasie. Przypominają się w związku z dzisiejszą Ewangelią, upodobnione do Chrystusowego ostrzeżenia: „Przyjdzie czas, kiedy zapragniecie ujrzeć choćby jeden z dni Syna  Człowieczego, a nie zobaczycie." No tak, obecnie mają Go na co dzień... Jakże trudno docenić to, do czego przywykliśmy, dobrze się z tym czując. To samo dotyczy bliskich nam osób - wielokrotnie nie wyobrażamy sobie nawet możliwości życia bez nich. W końcu przychodzi jednak taki dzień, a wtedy braki w logice zalewają po prostu łzy bezsilności.

Pan Jezus przewidział taki stan dla swoich uczniów. Ich słabości nie były dla Niego obce. Chodziło tu jednak o coś więcej: nie to uważał za najważniejsze, co będą odczuwali w momencie utraty swego Mistrza. Problemem było to, czy wystarczy im wiary w godzinach i dniach owej pustki - czy nie dadzą się porwać jakiemuś substytutowi tamtej Wielkości. Na tym właśnie bazują sekty: wyszukują ludzi przybitych, doświadczonych, cierpiących, odczuwających głęboką pustkę. Tym właśnie ludziom łatwo uwierzyć, gdy mówią im „oto tu" albo „oto tam". Pan Jezus już wówczas przestrzegał: „Nie chodźcie tam i nie biegnijcie za nimi." Miałkie obietnice natychmiastowych, radosnych doznań nie mogą się równać z „dniem Syna Człowieczego", w którym Jego wielkość i potęga objawią się wszystkim bez wyjątku. Droga do takiego z Nim poznania wiedzie jednak przez cierpienie. Skąd to wiadomo? Przecież skoro On sam mówił, że najpierw musi wiele cierpieć, to dlaczego Jego naśladowcom miałoby wieść się lepiej?

Głęboka wiara to skarb prawdziwy. Prośmy o nią gorąco, abyśmy pojawiających się pustek nie pozwolili zasypywać byle ochłapami radości przemijających.