Gdy przestrach i zdziwienie ustąpiły miejsca wielkiej radości w sercach apostołów, Pan Jezus istotnie oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma. Oj, potrzebne im to było. Z dzisiejszej perspektywy wszystko wydaje się nam jasne i oczywiste: w piękny ciąg logiczny układają się starotestamentalne wydarzenia jak baranek uwikłany w zaroślach - substytut ofiary z Izaaka, baranek paschalny, wąż na pustyni, manna z nieba, izajaszowe proroctwa o słudze Jahwe itd. Z tych samych Pism korzystali przecież i uczniowie Pańscy i... nie rozumieli. A trzeba było rozumieć - byłoby im łatwiej. Przecież i uczniowie w Emaus poczuli się lepiej, gdy wyjaśnił im Pisma. A chociaż natychmiast zniknął im z oczu, takiego dostali animuszu, że jeszcze w tej samej godzinie - choć przecież już było ciemno - zerwali się i pobiegli do braci w Jerozolimie, aby podzielić się z nimi wielką radością o wypełnieniu się wszystkiego, co zaplanował Bóg, a co przepowiadali już wcześniej prorocy.

   Pewnie i dlatego św. Piotr po uzdrowieniu chromego, choć wskazał na nieprawość działań podjętych przeciwko Chrystusowi, z góry tłumaczył zachowanie między innymi swoich słuchaczy działaniem w nieświadomości. A przecież można byłoby tego wszystkiego uniknąć, gdyby dobrze rozumieć Pisma...

   Oczywiście to, co stało się z Panem Jezusem było nieuniknione, ale zachowania poszczególnych osób będą przecież w dniu ostatecznym przedmiotem Bożego osądu. Wszak sam Pan Jezus powiedział o Judaszu: wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. (Mt 26,24) Skoro więc musi się wypełnić wszystko, to nie za bardzo należy boleć nad tym, co się stało. Trzeba jednak nieustannie mieć się na baczności, by podejmując nieustannie mniej lub bardziej istotne decyzje, nie zdradzić przypadkiem swego Pana. Dlatego właśnie potrzebna jest przede wszystkim znajomość Pism i umiejętność ich rozumienia.