Księgę Dziejów Apostolskich określa się niekiedy mianem Ewangelii Ducha Świętego, bo istotnie widać w niej Jego moc i mądrość w prowadzeniu najpierw Piotra, potem Barnabę i Pawła oraz - oczywiście - innych uczniów Pańskich.

   Dzisiejsze pierwsze czytania przedstawia św. Pawła, który dociera do Koryntu. Mieszkańcy tego miasta budzili w sercu Apostoła smutek i litość jednocześnie. Wiadomo: miasto portowe - przybywający tam marynarze nie tylko przywozili z sobą nowinki filozoficzne z różnych części świata, ale przyczyniali się też do utrwalenia i rozwoju nierządu w mieście. Duch ewangelizatora odezwał się w Pawle i - jako człowiek otwarty, o szerokich horyzontach - szybko odnalazł ludzi gotowych na przyjęcie Dobrej Nowiny, zamieszkał u nich, wraz z nimi pracował, by nie stanowić ciężaru i głosił - najpierw swoim ziomkom, który i tu dotarli. Miał się do czego odnieść - bazował na Biblii, którą i oni znali. Argumentował i udowadniał - na próżno. Nie upierał się jednak. Ze złością i smutkiem w sercu pozostawił ich. Szkoda czasu! Znalazł inne środowisko, bardziej podatne na przyjęcie Słowa Bożego i odniósł sukces.

   Być może tak właśnie należy niekiedy postąpić: gdy upór i złośliwość adwersarzy w tak ważnej sprawie przewyższa możliwości współczucia i bólu ze strony głoszącego, po prostu odwrócić się i poszukać środowiska bardziej podatnego na przyjęcie z wdzięcznością tych pereł, o których obrazowo mówił Pan Jezus, że nie należy ich rzucać przed świnie. Być może tamci potrzebują czasu, by dojrzeć i nie są na zawsze odrzuceni. Odpowiadanie jednak wytrwałą stanowczością na upór, wydaje się w tym wypadku po prostu stratą czasu.