Wyobrażenie sobie tej sceny raczej nie nastręcza nam trudności: Maryja, która - dosłownie - wpada do domu Elżbiety z podwójną radością: własną (o której w jakiś sposób już dowiedziała się Elżbieta) i tej, którą właśnie odwiedza. Padają słowa prawdopodobnie tradycyjnego pozdrowienia, a w odpowiedzi Maryja słyszy: Błogosławiona jesteś - to znaczy szczęśliwa. W gruncie rzeczy szczęśliwe są obie, ale skoro obie znajdują wzajemne tajemnice, obie też wiedzą, która jest szczęśliwsza. Nie ma wątpliwości, że jest nią Ta, którą błogosławić będą wszystkie pokolenia.

   Można podjąć próbę przyrównania tej radości i szczęścia do uniesienia nowożeńców: pan młody i panna młoda mają wreszcie to, czego pragnęli, za czym tęsknili. Wiedzą, że nie popełnią błędów rodziców, że zawsze będą się kochali, służyć sobie będą wzajemnie do końca... Podobnie ma świeżo wyświęcony kapłan - jakże szczęśliwy, pełen nadziei, zapału, gotowości do bycia drugim Chrystusem. Na pewno całe życie odda bogu i ludziom...

   Na pewno to Kopernik nie żyje - jak mawia pewna znajoma. Gdy bowiem człowiek tak mocno oprze się na tej świeżej i burzliwej gotowości oraz na swoich planach, to nie zdoła odeprzeć ataków tego, który biernym na pewno nie pozostanie, a wtedy... nieszczęśliwe małżeństwo, nieszczęśliwy kapłan czy siostra zakonna... Dlatego ta radość zakotwiczona musi być w Bogu i Jemu chwała zwrócona, bo tylko w Nim zwyciężać można dla Niego. To doskonale rozumiała owa młoda, Najświętsza z Nazaretu i stąd właśnie ów hymn chwały dla Pana.