W jakiejż to trzeba być sytuacji, aby bezwarunkowo zgodzić się na Boże propozycje! Śledzimy ostatnio proroka Eliasza, który ukrywać się musiał przez królem Achabem.  Jemu nie była potrzebna sytuacja ekstremalna - on ufał Bogu z czystej miłości. Dlatego zdecydował się na niemalże samobójczy krok i poszedł napomnieć króla w imieniu Boga. Następnie udał się nad potok Kerit, gdzie żywiony był przez... kruki. Teraz zaś, gdy wysechł życiodajny potok, posłał go Pan do Sarepty Sydońskiej, by tam go dalej karmić. Sytuacja w Sarepcie nie była lepsza od tej w Izraelu - tam też deszcze nie padały. Głód panował tak wielki, że - jak się dowiadujemy z relacji ewangelicznej wdowy - mieszkańcy sami racjonowali sobie żywność i byli gotowi na śmierć.

   W tej sytuacji przychodzi prorok Boga Jahwe. To nie był Bóg Sydończyków, a mimo to, bohaterka dzisiejszej Ewangelii, uwierzyła w słowa proroka, że oliwa i mąka nie wyczerpią się do czasu, gdy spadnie deszcz na tę ziemię. Czy to było zaufanie z rozpaczy? A może całkiem szczera reakcja na znak pochodzący z nieba? Tonący chwyta się brzytwy, a człowiek skrajnie doświadczony każdej propozycji, nawet nieracjonalnej, która choć cień nadziei stawia przed oczy. Tu chodziło o coś jeszcze: ona miała syna i koniecznie chciała, by przeżył. Miłość nie tylko zaślepia - pozwala również otworzyć się cud. Tak było z ubogą wdową w świątyni jerozolimskiej, tak było z syrofenicjanką, błagającą do uzdrowienie córki, z ojcem proszącym o ratunek dla syna, z setnikiem, proszącym o zdrowie dla swego szczególnie umiłowanego sługi. A najciekawsze w tym wszystkim jest to, że w wielu wypadkach byli to ludzie spoza kręgu wyznaniowego żydowskiego. Było im łatwiej? Raczej nie, ale stopień miłości w łatwiejszy sposób uaktywniał nadzieję.