Obchodzimy dziś wspomnienie św. Barnaby Apostoła, towarzysza św. Pawła. Autor Dziejów Apostolskich, pisząc pod natchnieniem Ducha Świętego, napisał o nim, że był to człowiek dobry, pełen Ducha Świętego i wiary. Jakież to piękne! Piękne w swojej prostocie. Nie użył św. Łukasz jakichś wyszukanych epitetów, ale określił go tak, jak każdy z nas chciałby, aby go widziano w ostatnim dniu życia...

   Nie to jest jednak najważniejsze, jak opisują go Dzieje Apostolskie - najważniejsze, że ta postawa w zjednoczeniu z innymi uczniami Pana zadecydowała o ogromnej skuteczności ich działań, czego fundamentem było posłuszeństwo Duchowi Świętemu. Dowód na to znajdujemy w epilogu dzisiejszego pierwszego czytania: poprzez modlitwę i post uzyskali światło od Niego pochodzące - Barnabę i Szawła wyprawili na dalsze boje i dalsze zwycięstwa. W ten sposób spełnili wolę Pana Jezusa wyrażoną w dzisiejszej Ewangelii: Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie.

   My też nie możemy czuć się zwolnieni z realizacji tego polecenia. Nie będzie to jednak możliwe bez wewnętrznej dobroci i głębi wiary oraz usilnego dobijania się do Ducha Świętego o Jego światło.