W latach osiemdziesiątych minionego wieku redakcja Niedzieli oferowała swoim młodszym czytelnikom humorystyczne opowiastki z udziałem dwójki niesfornych bohaterów - Niołka i Bełka. Była to komiksowa próba przybliżenia najmłodszym chrześcijanom rzeczywistości dobra i zła (choć nie w realnej formie) i gotowości strzeżenia się przed tym drugim. Podobnie zresztą rodzice, którzy uczą swoje pociechy wiary w Boga, mówią raczej o Bozi czy o aniołkach, a zamiast mówić o unii hipostatycznej, przedstawiają Pana Jezusa jako Człowieka, który jednak jest Synem Boga Ojca w niebie i tym samym również jest Bogiem.

   Mniej więcej o tym myślał Pan Jezus, gdy mówił w Wieczerniku do apostołów: Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz jeszcze znieść nie możecie. Przyjdzie na to czas. Gdy dojrzejecie w wierze, gdy sami zechcecie zgłębiać wielkie tajemnice wiary, Duch Święty doprowadzi was do całej prawdy.

   Czy prawda o Bogu jest przywilejem starszeństwa? Czy poznaje się ją wraz z wiekiem? Mogłoby tak być i dobrze, gdyby tak się działo, ale praktyka pokazuje co innego. Obrazowo przedstawił to jeden z profesorów pelplińskiego seminarium, mówiąc o rozdartych na plecach garniturkach pierwszokomunijnych. Zbyt często zdarza się, że nasza wiara nie rośnie razem z nami... Wtedy smutek Pana Jezusa, spowodowany tym, że jeszcze znieść nie możemy niepokojąco wydłuża się. Niepokój jest tym większy, że nawet dzieci uczęszczające na katechezę nie pamiętają głównych prawd katechizmowych. Do niczego im się to nie przydaje... Owszem - sama znajomość katechizmu nie świadczy o poziomie relacji z Bogiem, ale ułatwia jej pogłębianie. Jeśli bowiem chodzi o ludzi, to lepsze ich poznawanie nie przekłada się na zwiększenie miłości do nich. Czasem bywa odwrotnie: miejsce pierwotnego zauroczenia zajmuje rozczarowanie. Z Bogiem jednak jest inaczej. Im lepiej Go poznajemy, tym bardziej pragniemy kochać, bo przekonujemy się, że naprawdę na to zasługuje.

   Prawda o Trójcy Świętej należy do najtrudniejszych, a na pełne poznanie jej nie wystarczy całej wieczności. Jednak po to Pan Bóg daje nam wskazówki, abyśmy przybliżając ją sobie przez analogię, próbowali do własnego życia przenieść to, co stanowi o tak doskonałej jedności i spójności zarówno myślenia jak i działań. A tym właśnie jest Miłość uosobiona - Duch Święty.