Pierwszy sukces zwykle cieszy niepomiernie, drugi utrwala zadowolenie, trzeci przyzwyczaja, a każdy następny ma szansę rozbudzić pychę. Ta zaś - jak wiadomo - kroczy przed upadkiem.

   Tak był oz butnym Sennacherybem, królem asyryjskim: oblegając Jerozolimę próbował podciąć sam korzeń nadziei, jaką żył Ezechiasz, król judzki. Tak wielkiemu mrowiu wojsk, które niczym morze oblało Jerozolimę, tylko potęga Boga mogła się przeciwstawić. Sennacheryb zdawał sobie sprawę z siły, jaką stanowi wiara obrońców, dlatego od razu przesłał im wiadomość, aby nie dali się zwieść Bogu... Przecież dotąd butnemu najeźdźcy nikt się skutecznie nie przeciwstawił, nie oparła się mu żadna armia - tym bardziej nie uczyni tego jerozolimskie Bóstwo...

   Przeliczył się. Prorok Izajasz przekazał Ezechiaszowi wolę Najwyższego, który jednak zamierzał ocalić swój lud. Miecz anioła, o którym czytamy, prawdopodobnie był jakimś rodzajem epidemii, zarazy, która nagle wybuchła wśród wojsk asyryjskich i szybko pochłonęła 185 tysięcy istnień. Pycha została ukarana, zaś ufność w Bogu złożona przyczyniła się do ocalenia obrońców.